گوناگونی نیروی کار در سازمان‌ها به معنای وجود تفاوت‌هائی مانند سن، جنس، خصوصیات قومی، وضعیت جسمانی و نژاد بین اعضای یک سازمان می‌باشد. مدیران گروه‌های متفاوت و گوناگون باید انسان‌ها را بشناسد، از چگونگی اثرگذاری شرایط اجتماعی بر باورهای آنها درباره کارآگاه باشند و برای ایجاد اعتماد و مناعت در بین گروه‌های متفاوت، دارای مهارت‌های ارتباطی باشند. تفکر قالبی یا کلیشه‌ای که به معنای قضاوت درباره دیگران می‌باشد، اعتماد به وجود یک گروه برتر را تقویت می‌کند و می‌تواند منجر به مبالغه درباره‌اش یک گروه و پایمال کردن ارزش گروه دیگر شده، در نهایت به فرآیند خطرناک پیش داوری منجر شود. اگر سیستم مدیریت بر پایه تفکر قالبی و پیش داوری استوار شده باشد، آنگاه می‌توان گفت که صلاحیت لازم جهت مدیریت یک نیروی کار متفاوت و گوناگون را نخواهد داشت.